Dzieje Tristana i Izoldy

Znacznie bardziej wolę Romea i Julię od historii Tristana i Izoldy, ale nadal jest to całkiem przyjemna lektura. Ot, taki najzwyklejszy poemat romansowy. Niesamowicie rozpowszechniony w średniowieczu zapewne ze względu na przedstawienie zakazanej miłości, cnót rycerskich, magii, a i pewnie złe zakończenie bardzo pomogło temu poematowi zdobyć popularność na średniowiecznych dworach Europy.

Mnie osobiście niesamowicie denerwuje tutaj zarówno Tristan jak i jego ukochana Izolda, po prostu ich charakteru są takie... lekko ciapowate, często dziecinne i przerysowane do granic możliwości. Wolę bardziej przyziemnych bohaterów, ale rozumiem że tutaj chodziło bardziej o samą historię i motywy, niż o bohaterów.

Znacznie bardziej wolę Romea i Julię od historii Tristana i Izoldy, ale nadal jest to całkiem przyjemna lektura. Ot, taki najzwyklejszy poemat romansowy. Niesamowicie rozpowszechniony w średniowieczu zapewne ze względu na przedstawienie zakazanej miłości, cnót rycerskich, magii, a i pewnie złe zakończenie bardzo pomogło temu poematowi zdobyć popularność na średniowiecznych...

Kiedyś chyba bardziej mi się podobała, piękna, klasyczna historia - oczywiście, że nieracjonalna, ale największym minusem jest tak prędko płynąca fabuła

Kiedyś chyba bardziej mi się podobała, piękna, klasyczna historia - oczywiście, że nieracjonalna, ale największym minusem jest tak prędko płynąca fabuła

Ustanawia to pewną klasykę, ale nudzi przy tym strasznie i przeciąga się zbytnio. Bohaterowie nie reprezentują sobą godnych naśladowania wartości, co dziwi mnie, ponieważ Tristan uważany był za idealnego rycerza.

Ustanawia to pewną klasykę, ale nudzi przy tym strasznie i przeciąga się zbytnio. Bohaterowie nie reprezentują sobą godnych naśladowania wartości, co dziwi mnie, ponieważ Tristan uważany był za idealnego rycerza.

Nie jestem fanką romansów, dlatego nie spodziewałam się, że popularny w średniowieczu romans rycerski przypadnie mi do gustu. Lekturę czytało mi się szybko, gdyż napisana jest ona ,,śpiewnie''.

Nie jestem fanką romansów, dlatego nie spodziewałam się, że popularny w średniowieczu romans rycerski przypadnie mi do gustu. Lekturę czytało mi się szybko, gdyż napisana jest ona ,,śpiewnie''.

Jak na lekturę to nawet spoko było

Jak na lekturę to nawet spoko było

głupie było musiałam czytać na polski

głupie było musiałam czytać na polski

Jak na lekturę, „Dzieje Tristana i Izoldy” czytało się w miarę przyjemnie, postacie i fabuła są mocno zarysowane, czego brakowało mi m.in. w „Pieśni o Rolandzie”. Ilustracje wydania wydawnictwa MG są śliczne. Gdyby nie fakt czytania z przymusu, a nie z chęci, to może ta książka miałaby potencjał na wyższą notę.

Jak na lekturę, „Dzieje Tristana i Izoldy” czytało się w miarę przyjemnie, postacie i fabuła są mocno zarysowane, czego brakowało mi m.in. w „Pieśni o Rolandzie”. Ilustracje wydania wydawnictwa MG są śliczne. Gdyby nie fakt czytania z przymusu, a nie z chęci, to może ta książka miałaby potencjał na wyższą notę.

„Miły, zamknij ramiona i obłap mnie tak ciasno, iżby w tym uścisku serca nasze rozpękły się i dusze uleciały!”

(...mój Boże…)

Legenda o tragicznej miłości nieustraszonego rycerza Tristana i pięknej Izoldy Jasnowłosej, to najsłynniejszy wyciskacz łez wszech czasów i lektura bardzo akuratna na walentynki. Opowiada o tym, jak para zakochanych rzuciła wyzwanie Przeznaczeniu i że Przeznaczeniu można uciekać, ale nie można mu uciec. Oprócz tego napomina, żeby wielce szanowne mamusie dorosłych córek (sama się do nich zaliczam ;-)),trzymać jak najdalej od młodych. Trzeba bowiem jasno powiedzieć, że sprawczynią całego nieszczęścia była matka Izoldy, która „nazbierała ziół, kwiatów i korzeni, rozmieszała je w winie i uwarzyła silny napój”. Miał on czarodziejską moc („ci, którzy wypiją go razem, będą się miłowali wszystkimi zmysłami i wszystką myślą na zawsze, przez życie i po śmierci”). Matka chciała dobrze, bo pędziła ów samogon z myślą o Izoldzie i jej mężu Marku. Ale wyszło jak zawsze, nie na darmo mawia się, że dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło. Tak czy inaczej, nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności samogon wypili - wspólnie, z jednego kielicha - Izolda i Tristan.

W ten sposób teściowa króla Marka dołożyła własną cegiełkę do czarnego PR-u jaki od stuleci towarzyszy teściowym.

„Miły, zamknij ramiona i obłap mnie tak ciasno, iżby w tym uścisku serca nasze rozpękły się i dusze uleciały!”

(...mój Boże…)

Legenda o tragicznej miłości nieustraszonego rycerza Tristana i pięknej Izoldy Jasnowłosej, to najsłynniejszy wyciskacz łez wszech czasów i lektura bardzo akuratna na walentynki. Opowiada o tym, jak para zakochanych rzuciła wyzwanie Przeznaczeniu...

Warto przeczytać - w końcu to klasyka. Zachowania bohaterów są całkiem absurdalne, muszę jednak przyznać, że na końcu kibicowałam Izoldzie Złotowłosej, aby zdążyła na czas.

Warto przeczytać - w końcu to klasyka. Zachowania bohaterów są całkiem absurdalne, muszę jednak przyznać, że na końcu kibicowałam Izoldzie Złotowłosej, aby zdążyła na czas.

Opowieść bardzo urokliwa i myślę, że nie ma co narzekać na absurdy jej postaci i fabuły. Bo jest to zwyczajnie baśń, a więc może niespecjalnie przekonywająca, trochę egzaltowana i nadęta opowieść, ale moim zdaniem jej klimat i charakter rekompensują wszystkie wady. Mie uważam też, że nieprzekładalność „Tristana i Izoldy” na dzisiejszy sposób myślenia i pojmowania pewnych rzeczy do tych wad się zaliczało- nie ma co na siłę starać się tego dzieła uwspółcześnić, bo warto też nadmienić, że obecnie nie mamy do czynienia z jego oryginalną, śpiewaną formą, a zatem ocenienie całokształtu takiego, jakim był faktycznie nie jest możliwe..

Opowieść bardzo urokliwa i myślę, że nie ma co narzekać na absurdy jej postaci i fabuły. Bo jest to zwyczajnie baśń, a więc może niespecjalnie przekonywająca, trochę egzaltowana i nadęta opowieść, ale moim zdaniem jej klimat i charakter rekompensują wszystkie wady. Mie uważam też, że nieprzekładalność „Tristana i Izoldy” na dzisiejszy sposób myślenia i pojmowania pewnych...